Dzisiejsza Padwa (Padova) niewiele ma wspólnego z małą, spokojną miejscowością z początku XX wieku, która w ciągu jednego tylko stulecia rozrosła się i nabrała charakteru miasta przemysłowego. Padwa to także średniowieczne miasto uniwersyteckie, a należący do padewskiej wszechnicy ogród botaniczny jest najstarszym tego typu obiektem na świecie i w 2005 roku wpisano go na Listę UNESCO.

Do miasta przybywa wielu pielgrzymów, gdyż Padwa związana jest z postacią św. Antoniego (zwanego Padewskim), który spędził tu ostatnie lata życia.

Należy wiedzieć, że antyczne „Patavium” narodziło się jako wioska rolnicza w X wieku p.n.e. Miasto rozwijało się pod wpływem kontaktów z Galami osiadłymi w IV wieku p.n.e. na Nizinie Padańskiej. W III wieku p.n.e. rozpoczęły się intensywne kontakty z Rzymem, a w V-VII wieku miasto zostało podbite przez Longobardów. Od VIII wieku Padwa zaczęła się powoli podnosić ze zniszczeń i podziałów i w XII wieku stała się jedną z prężnie rozwijających się komun miejskich. W tym okresie (1221 rok( został także ufundowany uniwersytet, który rozsławił miasto w całym świecie (studiowali tu również Polacy, między innymi Jan Kochanowski).

Ważną dla miasta postacią był żyjący tu wtedy (wspomniany już) św. Antoni, franciszkanin z Lizbony, dziś patron miasta. Wiek XIV to przede wszystkim walki z cesarstwem, zakończone utratą wolności komuny gwelfickiej i inauguracją okresu „signorii” pod przewodnictwem rodu da Carrara. W XV wieku Padwa stała się lennem Wenecji, lecz szlachta miejska nie zaprzestała prób uzyskania niepodległości organizując walki i powołując Ligię Antywenecką (stowarzyszenie do działań zbrojnych przeciw najeźdźcy), co doprowadziło w XVI wieku do utraty kontroli nad uniwersytetem.

W roku 1797 mieszkańcy Padwy witali oddziały Napoleona, natomiast w 1813 roku rozpoczął się okres panowania austriackiego. W 1866 roku Padwa na mocy plebiscytu ludowego została włączona do Królestwa Włoch.